Gevaarlijke spelletjes

Gisteren las ik een stukje over kinderen die verslaafd zijn aan een iPad. Zo verslaafd dat ze therapie nodig hebben: Toddlers becoming so addicted to iPads they require therapy. Ik ken niet alle Engelse kranten, maar bij een krant met de naam The Telegraph, heb ik de neiging om wat te gaan googelen om het waarheidsgehalte van het verhaal (en de titel) te controleren. Ik vond o.a.: Four-year-old girl is Britain's youngest iPad ADDICT: Shocking rise in children hooked on using smartphones and tablets. Maar ja, dat is de Daily Mail! Over van de regen in de drup gesproken....

Onderweg zie ik nog een leuk plaatje en lees vol verbazing de kop boven het verhaal: 2-Years-Old Chinese Kid Get High Degree of Nearsightedness, Thanks to Apple’s iPad. 

 Het Amerikaans The Week vraagt zich af of iPads gevaarlijk zijn voor kinderen en concludeert dat er goede en slechte kanten aan zitten, om te eindigen met een waarschuwing afkomstig uit een stukje dat op de website staat van The Wired: The Terrible Truth About Toddlers and Touchscreens, die weer doorverwijst naar een stuk in The Atlantic: The Touch-screen generation, waar de schrijfster van het stuk zich afvraagt of Maria Montessori met "The hands are the instruments of man’s intelligence." (die ik ken in de versie: "The hands are the instrument of the mind."), zoiets als bovenstaand plaatje bedoelde. Ik vermoed van niet.
Inmiddels is me duidelijk dat ik een probleem op het spoor ben. Kinderen en iPads, dat lijkt niet goed te gaan! Maar helaas, ineens komt Marc Prensky aan het woord:

  “We live in a screen age, and to say to a kid, ‘I’d love for you to look at a book but I hate it when you look at the screen’ is just bizarre. It reflects our own prejudices and comfort zone. It’s nothing but fear of change, of being left out.”

Deze woorden van Prensky blijven hangen bij de schrijfster van het stuk, Hanna Rosin,  en ze vraagt zich af of boeken inderdaad altijd maar beter zijn dan 'schermen' en concludeert vervolgens van niet: "My daughter, after all, often uses books as a way to avoid social interaction, while my son uses the Wii to bond with friends." En zo is het maar net.....

Inmiddels kan ik Hanna Rosin nóg een reden geven om haar kinderen uit de buurt van boeken te houden. Het zou namelijk best best wel eens zo kunnen zijn dat (de huidige) kinderboeken van hun lezertjes/kijkertjes keiharde materialisten maken. Dat is pas echt een probleem! Er rest dus niets anders dan de volgende maatregel in te voeren: geen boeken, geen tablets en smart phones, maar 'back to basic':

Pieter Brueghel de Oude, De kinderspelen (1560)

NB.
Marc Prensky heeft een paar interessante boeken geschreven met intrigerende titels. En zolang je boven de achttien bent is het lezen van een boek geen enkel probleem....

• BRAIN GAIN: Technology and the Quest for Digital Wisdom (Palgrave Macmillan, 2012).
• From Digital Natives to Digital Wisdom: Hopeful Essays for 21st Century Learning (Corwin, 2012).
• Teaching Digital Natives—Partnering for Real Learning (Corwin 2010),
• Don’t Bother Me Mom—I’m Learning! (Paragon House 2005), and
• Digital Game-Based Learning (McGraw-Hill, 2001).
  

Zomaar een zaterdag in april

Vandaag, mijn derde vakantiedag, stond het volgende op het programma:
1) in Beilen spulletjes voor mijn moeder kopen, zoals t-shirts en pyjama's
2) spulletjes afleveren bij mijn moeder en
3) een kopje koffie drinken met haar en de overige leden van de 'woongroep'
4) kijkdag van voorjaarsveiling van Methusalem Veilinghuis in Assen bezoeken
5) de interessante items in de catalogus aanstrepen en fotograferen
6) kopje koffie drinken en op naar het centrum van Assen om
7) een boekwinkel onveilig te maken

Bij punt 1 ging het  mis, want pyjama's voor dames op leeftijd zijn verhipte lastig verkrijgbaar. T-shirts gelukkig niet, en omdat ik weet dat mijn moeder dat hele kroningsgedoe prachtig vindt, heb ik speciaal voor die dag een oranjeachtig vestje voor haar gekocht. Ik mijd dat soort dingen 'wie de p***', maar mijn moeder vond en - waarschijnlijk - vindt het geweldig. Zo werd ik door haar op mijn vingers getikt toen ik beaamde dat Alexander het vast geweldig zou doen... zolang hij zijn mond maar hield en niets deed. Ik moest hem een kans geven, zei ze. En haar overbuurvrouw (83) was het met mijn moeder eens.

Na twee kopjes koffie ben ik het koningsgezinde gezelschap haastig ontvlucht, richting kijkdag.

De niet zo heel korte maar daadkrachtige conclusie van het kijken is: maandag ga ik trachten de boekenmolen aan te schaffen en als dat mislukt ga ik dinsdag een poging wagen de uil te kopen. En als dat mislukt wordt het .. weet ik nog niet. Dat zie ik dan wel.

Omdat ik in Beilen geen pyjama's had kunnen vinden, stapte ik in Assen als eerste bij V&D naar binnen in de hoop dat ze daar... En jawel! Pyjama's gevonden en gekocht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik, toen ik aan het afrekenen was, de boekenafdeling. Omdat het slechts een kleine omweg vergde op weg naar de uitgang, ben ik daar ook maar even gaan kijken. Het bleef echter niet bij kijken: met al die boeken om me heen, kon ik me niet beheersen en voor ik het wist lag er een boekengedicht!

 

Titel middelste boek luidt: Er is hier niemand behalve wij

Vervolgens ben ik naar een echte boekwinkel gegaan en heb me ook daar niet ingehouden. Op twee fronten:

Deze boeken heb ik weer netjes teruggelegd, maar drie andere boeken heb ik wel meegenomen. Via GoodReads eerst iemand geraadpleegd die Stern aan het lezen is. De (voorlopige) raadgeving 'is mwah, niet kopen', heb ik opgevolgd. Vervolgens heb ik via Facebook raad gevraagd omdat ik niet alle boeken die ik had gevonden ook mocht kopen van mezelf. Over Rembrandt van Typex en Bureau gevonden voorwerpen van Siegfried Lenz kon niet gestemd worden, maar wel op Het zevende kind  van Erik Valeur of De profeten in de Eeuwigheidsfjord van Kim Leine.

En de winnaar ligt in het midden van het linkerstapeltje op de foto hieronder: Het zevende kind. En al die andere boeken, vraagt u? Nou... het rechterstapeltje had ik gisteren bij De Boekenkraam besteld en kreeg ik vanmorgen om half tien al in de handen gedrukt en de middelste twee 'boeken' heb ik een paar weken geleden van vrienden gekregen. Vrienden waar je zuunnig op mot zin, want het is maar weinigen gegund vrienden te hebben die precies weten met welke boeken ze je blij maken. Echt blij. Met die vrienden, dus.

Van links naar rechts: Rembrandt van Typex, Bureau gevonden voorwerpen van Siegfried Lenz, Het zevende kind  van Erik Valeur, Building stories van Chris Ware (met filmpje!), Every short story (1951 - 2012) van Alasdair Gray, Korte verhalen voor de nabije toekomst van Dhelft, Gerrits, Giphart, 't Hooft, van het Reve, Spaink, van der Veen, Welagen, De vader van Pietje Bell van Jan Maliepaard en René Zwaap, Huis van de aanrakingen van Peter Verhelst (waarom heeft geen enkele boekwinkel waar ik de afgelopen twee weken binnen ben geweest, zijn nieuwste boek liggen????), De verenigde staten van McSweeney's samengesteld door Nick Hornby & Eli Horowitz, De gedichten van P.C. Hooft en De bekentenis van Adrià van Jaume Cabré.

Het plaatje op de plastic zak van de boekwinkel (Iwema) 'zegt' het beter dan ik het kan en daarom sluit ik daarmee het boekendeel van de blog af...

Want de blog eindigt met een foto van mijn moeder, die vanmiddag verrast werd door het bezoek van een van haar beide zussen (en haar neef, met vrouw en kinderen). Een mooie, mooie zaterdag in april, dus.

Lina op bezoek bij haar grote zus Fien

Even is het rustig op de weg

Op Facebook duwde een vriendin dit bericht onder mijn virtuele neus: 'Wie te perfectionistisch is, doet nooit iets' - David Foster Wallace over ambitie. Een piepklein stukje dat vandaag op de site van het NRC is verschenen, waarin de meeste ruimte in beslag genomen wordt door onderstaande video:

Ik werd door mijn vriendin niet op dit artikel gewezen omdat Blankonblank gisteren een nieuwe video - deze - had geplaatst, maar omdat David Foster Wallace er de hoofdpersoon van is. Foster Wallace is een van de weinige auteurs die ik heb leren 'kennen' door hem te zien en te horen, en pas daarna te lezen. Hij is de enige auteur, tot nu toe, wiens boeken me daarna níet teleurstelden. In alle andere gevallen was dat wel zo. Ik geef direct toe dat het 'ook best wel een beetje dom' is om te verwachten dat een boeiende prater garant staat voor een boeiend boek, maar bij schrijvers heb je - denk ik - de grootste kans dat een mondeling verteltalent dat ook schriftelijk is. Die verwachting werd altijd gelogenstraft, behalve door David Foster Wallace.

Ik maakte een paar jaar geleden kennis met Foster Wallace via YouTube. Ik weet niet meer waarom of hoe ik op dit interview stuitte, maar ik was binnen drie minuten verkocht.

Die stem, die manier van uitdrukken, de zorgvuldigheid waarmee hij vertelt en natuurlijk wát hij vertelt. Waar het interview van J.M. Coetzee met Wim Kayzer mij ooit ontroerde vanwege het feit dat hij niet in staat was om al pratend precies dát te zeggen en het zó te zeggen dat het exact overeenkwam met wát hij wilde zeggen en hij daarom voornamelijk zijn mond maar hield, werd ik geraakt door datzelfde zoeken naar precisie bij Foster Wallace. Maar hem lukte het, zo leek het althans, wel om aftastend, bedachtzaam en met voetnoten te vertellen wat hij wilde vertellen. En wat hij vertelde was ook nog eens ongemeen boeiend! Van die man moest ik meer te weten komen... Ik heb allerlei interviews bekeken en gelezen, en ben zo snel mogelijk begonnen in A supposedly fun thing I'll never do again met het verhaal over Lynch. Daar was ik door het interview met Rose en wat Foster Wallace er op andere plaatsen over vertelde erg nieuwsgierig naar geworden. Ik 'werd geheel en al weggeblazen'! Net als door de andere essays in het boek. Wat een genot om die man te lezen. Niet veel later heb ik me, samen met Sini/Nico en Hanneke, gewaagd aan zijn magnum opus: Infinite Jest. Een geweldig boek; zelden heb ik me zo vertwijfeld vermaakt met een boek....

Dit alles wist mijn vriendin en daarom wees ze me op het stukje op de website van het NRC. Daarmee heeft ze mij drie plezieren gedaan: ik heb Blankonblank leren kennen en door me via het filmpje aan David Foster Wallace te herinneren, heb ik vervolgens voor de zoveelste keer een van mijn favoriete video's opgezocht en afgeluisterd: This is water.

This is water deel 1

 This is water deel2

En weer schaam ik me tijdens het luisteren, want... ja, dat ben ik... veel vaker dan me lief is en zeker als ik in de auto zit. Maar nu weer even een paar dagen niet, dankzij David Foster Wallace. Waarmee mijn vriendin mij, maar ook mijn medeweggebruikers, een enorm plezier heeft gedaan!

Meer lezen? 20 Great Essays by David Foster Wallace. Gratis en voor niks te lezen op de website van The electrical typewriter

Koen Theys

Wat is het toch heerlijk dat er nog programma's zijn zoals De Avonden van de VPRO (radio 6). En wat is het toch heerlijk dat dat elke avond twee volle uren mag duren. Geen interviews van drie minuten, maar van twintig. Geen onnozele bijzitters die niets toevoegen, behalve wat irritant geblèr, maar 'eenzame' interviewers die er samen met de geïnterviewde wel wat van weten te maken. Okee, ik heb wat moeite met de manier van doen en praten van Wim Noordhoek, maar er moet wat te zeuren zijn en blijven; perfectie is saai.

Even heerlijk is het dat je niet alleen via de radio van dit programma kunt genieten, maar het op internet kunt afluisteren wanneer je wilt. Bovendien worden er van alle afleveringen podcasts gemaakt, die je kunt afluisteren waar en wanneer je wilt. De VPRO gaat zelfs zover dat ze de uitzendingen en podcasts per 'onderwerp' aanbieden.
Eigenlijk is het zonde om te selecteren en alleen naar bv. de boekenonderwerpen te luisteren, want er is zoveel interessants op andere terreinen. Neem nu Koen Theys. Die had ik kunnen kennen uit een vorig 'leven', maar ik ben bang dat ik op dat front al een tikje tamelijk uitgeleerd was alvorens deze Koen Theys actief werd. Nee, ik bedoel de Koen Theys die op 3 april te gast was bij De Avonden.

De Koen Theys wiens eerste kunstwerk ervoor zorgde dat hij verwijderd werd van de Gentse kunstacademie. Die objecten maakt, en video's en foto's.

Patria (2008)

Kunst? Mooi? Begrijpelijk? Soms volmondig 'ja' en soms twijfelachtig, maar het is interessant en tongen losmakend. Patria vind ik prachtig, The final countdown ontroerend. Girls and philosophers intrigerend. En Crime 01.... ongemakkelijk.

Rembrandt van Typex

The Guardian heeft gisteren een te gekke recensie geplaatst over het boek Rembrandt van Typex.

De conclusie van de recensie:
Typex covers all this ground, but episodically; like any good biographer, he understands that his subject's life turned on certain moments, and he has made these his focus. The atmosphere of the book is wonderful, Typex having captured both Rembrandt's vast appetites and the puritanism of the day – the one, you sense, endlessly feeding the other. The drawings are fantastic: they teem with life (and, sometimes, with rats). Typex, like Rembrandt, is good at faces, and the doughier the better; almost everyone in this book looks like a potato. It feels outrageous to write it but I think Rembrandt Harmenszoon van Rijn would have adored this book. He would have admired its draughtsmanship and its wit and – given how many times he painted himself – he would have loved the fact that he is its star, warts and all.

De VPRO heeft (natuurlijk zou ik bijna zeggen) ook al aandacht besteed aan dit boek. Op de Boekenpagina staat een stukje van Michael Minneboo Typex' Rembrandt, waarvan een uitgebreidere versie hier te vinden is, en afgelopen donderdag werd een interview met Typex uitgezonden tijden De Avonden. Bovendien was Typex afgelopen woensdag (10 april), een uur lang te horen op de radio bij de NTR: Kunststof radio.

Mijn laatste Dizzieblog...

Het is jammer dat Dizzie vorig jaar is overgegaan naar Wegener/TC Tubantia, terwijl ze niet goed wisten wat ze met de website aan moesten. Dát is althans de conclusie die ik trek na meer dan een jaar te hebben moeten aanzien hoe de site verwaarloosd wordt.

Natuurlijk is en was het de bedoeling van Dizzie dat de leden elkaar op de hoogte houden van nieuws in boekenland, van nieuwe boeken, om elkaar te vertellen wat ze van boeken vonden, boekenspelletjes te doen, kortom bloggen en krabbelen tot ze er bij neervielen. Maar als al snel na de overname door Wegener/TC Tubantia de site maandenlang allerlei technische problemen heeft, en vooral 'apetraag' is, dan nodigt dat niet uit om veel en vaak boekreacties of blogs te blijven schrijven, of elkaar te krabbelen. Er werd weinig alert gereageerd op vragen en aanbevelingen van de leden, de homepage werd onvoldoende actueel gehouden: maandenlang geen evenementen, nieuwtjes, prijsvragen, enz. En dus verdwenen niet alleen leden, maar er was (en is) nauwelijks nieuwe aanwas.
Hoewel het Dizzieteam de laatste maanden een tikje actiever is, is het simpelweg niet genoeg en te laat. Het recensieteam is er inmiddels mee opgehouden, en al weken(!)lang is niet meer te zien wie er op de site actief is: 0 leden on line. Het is misschien nu, op het moment van dit schrijven, niet de realiteit, maar het voelt daadwerkelijk alsof ik de enige ben die op de site actief is. Dat helpt niet mee en de belofte van het Dizzieteam om het probleem snel op te lossen, blijkt net zoveel waard als de belofte gedaan op 1 maart 2012 om de site 'op een hoger plan te brengen'.

Jammer. Erg jammer.

Maar ik neem vandaag luid en duidelijk afscheid van Dizzie. Ik zal 'hier' niet meer zijn, niet meer bloggen, niet meer krabbelen, geen boekreacties meer plaatsen. Er is - voorlopig - één uitzondering: als lid van Classics United blijf ik mee doen, totdat het - volgens mij onvermijdelijke - besluit is genomen om ook die activiteit naar elders te verplaatsen.

Ik ben en blijf natuurlijk actief, want als ik een goed (of slecht) boek gelezen heb, vind ik het nu eenmaal fantastisch om daarover te vertellen. Niet meer op Dizzie, maar wel op GoodReads in combinatie met Facebook. Op Facebook heb ik een account, maar ook een aparte boekenpagina gemaakt. Die laatste moet de blog op Dizzie vervangen ... dat gaat een beetje met hangen en wurgen dus ik ben aan het experimenteren met een blog (op Blogger).

Hoe dan ook: het was lange tijd geweldig op Dizzie, maar nu is het tijd om afscheid te nemen.

Dag Dizzie. Het is fijn geweest!